کفپوش یکی از انواع پوشش تقریباً دائمی برای کف طبقه یا یک ساختمان است.کفپوش های ساختمانی معمولا از جنس سنگ ،سرامیک،موزائیک،موکت،پلاستیک . . . ویا چوب می باشند.
فضاهای داخلی منازل را از نظر میزان شستشو میتوان به 2 دسته بزرگ تقسیم کرد : آشپزخانه و پاسیو, راهرو و پاگردها, جزء فضاهائی است که نیاز بیشتری به شستشو و نظافت دارند. اطاقهای خواب, نشیمن و پذیرائی از نظر شستشو در درجه دوم قرار میگیرند .
در ادارات و مدارس آشپزخانه, سالن غذاخوری و آبدارخانه ها بعنوان فضاهای درجه یک و راهرو, لابی, سالن ها و دفاتر جزء رتبه دوم از نظر نیاز به شستشو و نظافت قرار میگیرند.
در گذشته برای فضاهائی که نیاز به شستشوی بیشتر داشت از موزائیک استفاده میشد. با گسترش شهرسازی و افزایش جمعیت, موزائیک کم کم جای خود را به سنگ های مرمریت و سپس به انواع کاشی کف و سرامیک داد. امروزه با وجودی که هنوز سنگ و سرامیک, بازار قابل توجهی دارند اما بتدریج مواد مصنوعی مثل انواع کفپوش pvc جایگزین سنگ و سرامیک کف گردیده است.
پوشش کف در فضاهائی که به نسبت نیاز به شستشوی کمتری دارند, داستان دیگری داشته است. در گذشته عمده ترین پوشش کف اینگونه فضاها را انواع فرش و گلیم تشکیل میدادند. بعدها نحوه استفاده از فرش دچار تغییرات معینی گردید و استفاده دکوراتیو و محدود از فرش کم کم جایگزین پوشش کامل کف گردید. امروزه فرش در ابعاد گوناگونی تولید و تنها بخشی از کف ( عمدتا وسط هر فضا ) را پوشش میدهد.
در گذشته که اطاق ها را بقول معروف ” گوش تا گوش” فرش میکردند, وسط هر اطاق یا فضا را با گچ و خاک آماده کرده و حداکثر یک ردیف دور هر اطاق موزائیک میشد تا بهتر بتوان آنرا نظافت کرد. موزائیک که طبیعتا سرد است, تنها بخش کوچکی از کف را شامل میشد. قسمت عمده اطاق گچ و خاک بود که دارای طبیعت گرم می باشد. این گچ و خاک, اما هم محل مناسبی برای لانه انواع حشرات بود و هم در اثر پا خوردن, باعث میشد گرد و خاک بتدریج از کف به لایه های فرش و گلیم نفوذ کرده و فرش ها همیشه خاک آلود بود.
با گسترش امکانات گرمایشی, کم کم گچ و خاک وسط اطاق ها حذف و تمام کف را موزائیک کردند. فرش روی موزائیک قرار میگرفت و دیگر نه از گرد و خاک و نه از مورچه و دیگر حشرات خبری نبود. این روش تا زمانی ادامه داشت که فرش ها بقول معروف گوش تا گوش اطاق ها را پر میکردند.
بعدها که فرش تنها فضای وسط مبلمان منازل را می پوشاند و دور اطاق خالی بود, استفاده از انواع موکت باب شد. بدین ترتیب تمام مساحت اطاق و راهروها را موکت کرده و فرش های کوچکتر از اطاق و متناسب با نوع استفاده و سلیقه خانم منزل خریداری میشد که روی موکت پهن میشد. استفاده از انواع سنگ و سرامیک برای پوشش عمومی این فضاها بعدها باب شد.
در منازل شمال ایران, بواسطه رطوبت زیاد, از زمانهای دور کف منازل را چوب میکردند. چوب در شمال قیمت مناسبی داشت و اجرای آن برای اکثر خانوارها مقدور بود. همان زمان ها در شهرهای دیگر بجای چوب نراد که ارزانتر بود و در منازل مردم شمال استفاده میشد, کسانی که تمکن مالی مناسبی داشتند, بخشهائی از کف منازل خود را پارکت میکردند که البته از چوب بلوط ساخته میشد.
با گرانتر شدن چوب و مشکلات منابع تهیه چوب در جنگل ها, بعدها بجای پارکت, انواع لمینیت باب شد که البته قیمت بسیار مناسبتری داشت. از آنجائی که برای نظافت لمنیت محدودیتهای معینی وجود دارد, بسیاری که به نظافت منازلشان بیشتر حساس اند, بجای لمینیت, از انواع کفپوش pvc استفاده میکنند که هم دارای طرح چوب بوده و نیز براحتی میتوان آنرا T کشید.
آنچه درباره منازل گفته شد, با کمی تفاوت در فضاهای گوناگون مدارس و ادارت نیز مصداق دارد. تفاوت عمده مدارس و ادارات در میزان تردد بالاتر در آنهاست که لازم است مصالح با دوام تری مورد استفاده قرار گیرند.
